Bonifatius fæddist nálægt árinu 675, ef til vill í bænum Crediton í héraðinu Devon á suðvestanverðu Englandi. Hann var af saxneskum ættum og nefndur Winfrid. Honum var ungum komið til náms í klaustri, sem helzt er talið hafa verið í bænum Exeter í Devon. Síðan hélt hann til frekara náms í klaustrinu í Nursling í Hampshire í sunnanverðu Englandi. Þar gerðist hann kennari og vígðist þrítugur til prests. Á þeim árum samdi hann meðal annars latneska málfræði og ritgerð um ljóðlist. Nálægt árinu 716 var honum boðið að gerast ábóti í klaustri sínu, sem hann hafnaði og hélt þess í stað í fyrstu kristniboðsferð sína til Fríslands, nam staðar í Utrecht og slóst síðan í för með heilögum Willibrordus, sem kallaður er postuli Frísa. Þeir fóru um sveitirnar og boðuðu kristni, en stríð gerði þeim erfitt fyrir, sem þá geisaði á milli Redbads Frísakonungs og Frakka, sem voru undir stjórn Karls Martels hertoga. Að ári liðnu flúði Willibrordus í klaustur, sem hann hafði stofnað. Winfrid hélt aftur til Nursling, en á næstu misserum fór hann hans vegar til Rómar og gekk á fund Gregoriusar páfa II., sem tók honum ágætlega, gaf honum nafnið Bonifatius (eftir samnefndum píslarvotti, sem var líflátinn árið 307) og útnefndi hann trúboðsbiskup í Germaníu. Bonifatius átti ekki eftir að koma aftur til Englands, en hann skrifaðist á við landsmenn sína, og sumt er það varðveitt. Hann hélt nú í norðurátt, byrjaði að kristna Germani og varð vel ágengt. Árið 731 tók Gregorius III. við páfadómi, og árið eftir fór Bonifatius að finna hann. Gregorius gaf honum pallium og útnefndi hann erkibiskup Þýzkalands. Bonifatius var einnig í Róm 737-738, og í það sinn var hann útnefndur legáti páfans í Þýzkalandi. Hann kom sér vel við Karl Martel, sem stjórnaði Frakkaveldi á árunum 718-741, og Karl efndi til fjögurra biskupsdæma í Bæjaralandi (Salzburg, Regensburg, Freising, Passau), sem hann síðan afhenti Bonifatiusi til yfirstjórnar. Síðar átti Bonifatius eftir að koma á fót biskupsstólum í Würzburg og Erfurt, og erkibiskupsstól sinn setti hann í Mainz.
Bonifatius dreymdi alltaf um það að kristna Frísi, og árið 754 lagði hann enn af stað í leiðangur þangað, ásamt 52 fylgdarmönnum. Hann skírði fjölda manns, sem hann síðan boðaði til að finna sig skammt frá Dokkum og meðtaka sakramenti fermingar. En þeir komu ekki, heldur ófriðarmenn, sem drápu Bonifatius og allt fylgdarlið hans. Síðan hugsuðu þeir sér gott til glóðarinnar að ræna eigum hinna dauðu, en þær reyndust hvorki vera gull né silfur, heldur guðsorðabækur í handriti, og eftir slíku góssi sækjast trítilóðir og ólæsir heiðingjar ekki mikið.
Bonifatius á messudag 5. júní. Helgi hans kom strax upp.
Helgisetur 